اسماعیل وفا یغمائی
-----------------------------------------------------------
مکاشفه 1
و هیچ ندانستم چرا
در میان چهار شمع سیاه کافوری
جامه ای از چرم سرخ پوشید
مرا بر چهار میخ کشید
مرا به محبت بوسید
و با خنجر عتیق عطر آگین آواز خوانش
قلب مرا از سینه بیرون کشید
زیباترین بانوی جهان.
و هیچ ندانستم چرا
در میان چهار شمع کافوری
و چهار آینه سیاه
جامه ای از ابریشم سیاه پوشید
بر گور من چهار شمع سیاه کافوری افروخت
و به تلخی تمام اشکهایش را گریست
زیباترین بانوی جهان
و هیچ ندانستم....
مکاشفه.2
شب که می آید
دل من از آنسوی جهان
مرا صدا میزند
و من از این سوی جهان
قلبم را
شب که می آید
من از اینسوی جهان
قلبم را میگریم
و قلبم از آنسوی جهان مرا
شب که می آید
مکاشفه 3
چون دل تو با تو نیست
چون دل تو با تو نیست
[که دیریست آنرا
در سودای بهشت به ابلیس بخشیده ای]
بیهوده اشک مریز.
چون دل تو با تو نیست
چه تفاوت میان اشک و ادرار
این آبی است که از فرا
وآن آبی که از فرو، فرومیریزد
و تو نمیدانی ای طالب!
که چون دل میگرید،
خدائی دردل آدمی میگرید و تمامیت جهان
و ترا دیریست که دلی نیست تا خدائی باشد
دلی دوباره طلب کن ای طالب
تا سر بر شانه هم نهیم و بگرییم
تا سر بر شانه هم نهیم
و بگرییم.....
چهارم آوریل دو هزار و یازده
مکاشفه4
و نمیدانی تو
دریغا نمیدانی تو، ای طالب
که ابلیس پر تلبیس
در هیئت ابلیس بر تو بر نمی آید
بل در هیئت خدائی بر تو آشکار میشود
غرقه در نورو در هیاها و تهلیل کروبیان
و این چنین تو در برابر او زانو میزنی
و تسخیر میشوی
تا او در تو تکثیرشود و بپاید.
و نمیدانی تو
دریغا نمیدانی تو ای طالب
که ابلیس نمی داند
که ابلیس نمی داند
که ابلیس نمی داند
که ابلیس است
و در هیئت خدائی بر تو آشکار میشود
ای طالب.....
مکاشفه5
خورشید در کسوف است
و ماه در خسوف
چراغی از شب
بر دروازه گورستان
و شمعی از ظلمت بر هر گور.
نیمروز است و شب
هزار مرد تاریک می آیند
با لبخندی بر لب
وهزار زن تاریک
با چشمانی از سنگ سیاه
که هیج پرتوی از آنها نمی گذرد.
*
قاریان می خوانند
می خوانند قاریان
در گورستان غرقه در سکوت
و جلادان به صمیمیت بر گور قربانیان میگریند
آنچنان که قربانیان بر گور جلادان گریسته اند
به صمیمیت.
*
هیچکس نمی اندیشد
من آن بودم که بر قناره آویختندم
وهیچکس نمی اندیشد
من آن بودم که بر قناره آویختمش
که نه تاریکی مجالی باقی گذاشته است
نه اشک
و ابلیس پر تلبیس
در آوای هزار طبل خونین
بر ستاره دور دست مرده
بر فرش جمجمه ها
میرقصد و پای میکوبد.
من آن بودم که بر قناره آویختندم
وهیچکس نمی اندیشد
من آن بودم که بر قناره آویختمش
که نه تاریکی مجالی باقی گذاشته است
نه اشک
و ابلیس پر تلبیس
در آوای هزار طبل خونین
بر ستاره دور دست مرده
بر فرش جمجمه ها
میرقصد و پای میکوبد.
*
نه روز است و نه شب
در زمان گم شده گیج
سکوت است
وخسوف در چشمان هزار مرد تاریک
با چشمانی از سنگ سیاه
و کسوف در چشمان هزار زن تاریک
با لبخندی بر لب
و گورستانست
ممتد و بی پایان.....
چهارم آوریل دو هزار و یازده
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر